روزهاي جاهليت همچنان مي گذشت، چهل روزي مي شد كه دل امام از ضمره شكسته بود كه غلامش به ديدار امام آمد.
امام، كريمانه احوالش را پرسيد و به او مهر ورزيد.
و از كار و بارش پرسيد و فرمود: از كجا مى آيى؟
غلام بي مقدمه، زبان گشود كه اربابم، ضمره از دنيا رفت و من اكنون ار مراسم خاكسپاري او مي آيم.
غلام تاب نداشت، گويا در دلش حرفي بود كه مي خواست سينه اش را شكافته و بيرون آيد.
مگر او چه ديده بود؟
هرچه بود او را وا داشت كه بي درنگ ادامه دهد كه: وقتى او را در گور گذاشتند و خاك ريختند، او به زبان آمد و فرياد مي زد.
من صدايش را مي شناختم، خود او بود، مثل وقتي كه زنده بود.
من صدايش را شنيدم كه مى گفت :
واى بر تو اي ضمرة بن معبد! امروز هر دوستى كه داشتى خوارت كرد و عاقبت رهسپار جهنم شدى.
جهنمي كه پناهگاه و خوابگاه ابدى توست .
غلام از آنچه ديده بود سخت بي تاب بود، امام آرام و خاموش، چنانكه گويا عاقبت ضمره، پيش چشمانش بوده و از قبل مي دانست!
آنگاه پندگيرانه از آنچه بر سر ضمره آمده بود فرمود: از خداوند مسألتِ عافيت دارم، زيرا سزاى كسى كه حديث پيغمبر صلى الله عليه و آله را مسخره كند، همين است .

نظرات شما عزیزان:

m

ساعت19:00---3 دی 1392

سلام مریم خانم.
وبلاگ زیبایی داری. مطالبت قشنگه. موفق باشی.
دوست داشتی به منم سر بزن.

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: